Filmy teatr telewizji

Sfilmowana w 1976 roku przez Andrzeja Wajdę inscenizacja najsłynniejszego spektaklu Teatru Cricot 2 Tadeusza Kantora "Umarła klasa". Przedstawienie miało formę collage'u obrazów o wyrazistej plastyce i precyzyjnej orkiestracji ruchu aktorów i dźwięku (leitmotivem spektaklu był "Walc Francois"). Inspirowane tekstami Witkacego, Gombrowicza i Schulza było bardzo osobistą wypowiedzią Kantora. Konstanty Puzyna pisał: "Jaki świat przywołuje właściwie Kantor? (...) Jest to świat naszej wspólnej młodości, nie pokoleniowo jednak pojętej, lecz socjokulturowo. Tam nasz początek: w aptece Wiśniewskiego i w Jamie Michalikowej, w Wyspiańskim i w żydowskich miasteczkach, w pierwszej wojnie światowej i wybuchu niepodległości, w latach dwudziestych i w "Tumorze Mózgowiczu", w awangardzie, w Brunonie Schulzu i w starym Cricocie na Łobzowskiej. Zaś koniec tego świata to okupacja: kołysanka żydowska nad pustą kołyską. Tak, bo druga wojna światowa zlikwidowała całą tę rzeczywistość, nie tylko społeczność żydowską małych miasteczek. Zatrzasnęła wieko trumny nad tamtym kręgiem kultury. Nie ma już doń powrotu".

Duże miasto, Polska, lata 90. Trzydziestoletni mężczyzna wynajmuje mieszkanie, aby odizolować się od świata, znaleźć potrzebny spokój i napisać książkę. Mężczyzna jest introwertykiem. Nie ma stałego zajęcia, żyje z dnia na dzień, utrzymuje się z dorywczej pracy i pożyczek.

Zajadły karciarz i szuler Michaił Wasiljewicz Krieczinskij przegrywa dużą sumę pieniędzy. Wierzyciele nachodzą go z wszystkich stron. Zostało mu jedyne wyjście - ożenić się z bogatą dziewczyną Lidoczką. Czas goni, więc by otrzymać błogosławieństwo ojca wybranki Piotra Muromskiego i przyśpieszyć ślub, Krieczinskij postanawia użyć podstępu...

Telewizyjna inscenizacja klasycznej już pozycji polskiej dramaturgii współczesnej. „Rozmowy przy wycinaniu lasu” miały swą prapremierę w 1975 roku w warszawskim Teatrze Kwadrat, w reżyserii Edwarda Dziewońskiego. Opowieść o drwalach, wiodących żywot na leśnej polanie, daje kwintesencję rzeczywistości, w której sztuka powstała, a także odnosi się do dnia dzisiejszego. Rozmowy o rybach, o tym i owym wypełniają czas drwalom, których głównym zajęciem jest czekanie. Codziennie czekają, aż przyjedzie Siekierowy i rozda im narzędzia pracy, by po zakończonej dniówce znów je zebrać. Drwale nie mogą się nadziwić, że w carskiej Rosji jeden student, co zarąbał dwie kobiety, miał swoją siekierę, całkiem na własność. Tę historię – czort wie, czy prawdziwą – wyczytał Bimber w książce, którą wypożyczył z biblioteki. Jak 200 książek przeczyta, może wygra w nagrodę piłkę do futbola albo nawet wycieczkę, i to w obie strony. Kłopot w tym, że w bibliotece jest tylko 47 książek i trzeba parę razy obrócić. Bimber zaczyna już trzecią kolejkę i nie oszukuje, czyta naprawdę – tak jak wtedy, gdy pił, zawsze do dna, uczciwie. Domorosły filozof Macuga, naiwny Dunlop i lizus Zyzol chętnie słuchają różnych krwawych opowieści albo bajek o królewnach przecudnej urody i kapiących złotem pałacach. Bajki ładnie opowiada pan Siekierowy, a najładniej – pan Gajowy, tak że można słuchać na okrągło.

Lekarz psychiatra postanawia zgłosić się na trzy miesiące do szpitala psychiatrycznego jako pacjent, aby w ten sposób lepiej zrozumieć swoich własnych pacjentów i rozwinąć swoje umiejętności zawodowe.

Do emerytowanego oficera kontrwywiadu wojskowego zgłasza się dziennikarka. Hanka chce uzyskać informacje o pułkowniku, z którym nasz emeryt spotkał się w szkole piechoty, gdzie studiowali od jesieni 1953 roku. Stefan Kołodziej ma jednak inne plany. Chce opowiedzieć Hance swój życiorys, który w podejrzany sposób splata się z życiem dziennikarki. Spowiedź Pułkownika odsłania przerażające szambo komunizmu: wykończeni ludzie, zniszczone rodziny i kariery.

Komedia Aleksandra Fredry w pięciu aktach, pisana wierszem, rozgrywa się w wiejskim dworku. Spektakl z 2003 w reżyserii Krystyny Jandy. Do majątku pani Dobrójskiej (Janda), mieszkającej z córką Anielą (Magdalena Smalara) i siostrzenicą Klarą (Agnieszka Podsiadlik), przyjeżdża z wizytą przyjaciel domu Radost (Jerzy Stuhr) w towarzystwie swego bratanka Gustawa (Adam Woronowicz). Podstarzały birbant, choć nieobce mu są uciechy życia, pragnąłby ustatkować skorego do hulanek Gustawa i ożenić go z poważną i posażną Anielą. Niestety, młodemu lekkoduchowi nieśpieszno do ołtarza, a perspektywa ustabilizowanego, ziemiańskiego żywota budzi w nim głęboką niechęć. Ale i Aniela wcale nie marzy o małżeństwie. Przeciwnie, podobnie jak emablowana bezskutecznie przez nieporadnego Albina (Michał Piela) żywa jak iskra Klara, nie wierzy w stałość męskich uczuć. Na nic życzliwe upomnienia pani Dobrójski. Obie panny złożyły sobie uroczyste ślubowanie: „Przyrzekam na kobiety stałość niewzruszoną nienawidzić ród męski, nigdy nie być żoną”.

Johann Sebastian Bach spotyka Georga Friedricha Händela. Do takiego spotkania nigdy nie doszło. Ale co by było gdyby...?

Na zlecenie Stalina rosyjski oficer próbuje przekonać przetrzymywanych w obozach jenieckich polskich żołnierzy do współpracy z komunistycznymi władzami.

Historia aresztowania i śmierci porucznika Jana Rodowicza, pseudonim "Anoda", legendarnego żołnierza batalionu "Zośka", bohatera "Kamieni na szaniec", uczestnika Akcji pod Arsenałem, akcji odbicia pociągu z więźniami pod Celestynowem, wielokrotnie rannego w Powstaniu Warszawskim. Po wojnie podjął studia na Politechnice Warszawskiej, będąc jednym z animatorów integracji środowiska byłych żołnierzy batalionów "harcerskich" AK. Aresztowany w Wigilię 1948 roku przez komunistyczną bezpiekę na podstawie sfałszowanych oskarżeń, poddany brutalnemu śledztwu, 7 stycznia 1949 roku zginął w niewyjaśnionych okolicznościach w gmachu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego przy ulicy Koszykowej.