Filmy gołąb, taniec

Dla młodziutkiej Giselle, życie jawi się jak prawdziwa bajka, ma poślubić pięknego księcia i żyć długo i szczęśliwie u jego boku. Nie dane jej jednak zaznać tych przyjemności. Zła czarownica wygania ją bowiem z animowanej, baśniowej krainy Andalazji. Giselle trafia do pozbawionego magii i całkowicie realnego współczesnego Nowego Jorku. Tam, z pomocą przychodzi jej cyniczny i rzeczowy adwokat, który, zaskakując samego siebie odkrywa, że dał się oczarować tym niewinnym, szeroko otwartym, zachwycającym oczom.

Jak niewiele potrzeba, aby udany związek małżeński legł w gruzach. Para głównych bohaterów żyje dostatnio i nic im do szczęścia nie brakuje - mają przecież siebie i kochającego synka. Idylla nie trwa jednak wiecznie. Przypadkowe spotkanie głównej bohaterki z przystojnym antykwariuszem burzy całe jej dotychczasowe życie i wyznawane wartości, takie jak lojalność czy wierność. Jakie będą konsekwencje wydawałoby się niewinnego romansu i kto na tym najbardziej ucierpi?

Trójka przyjaciół mieszka w bardzo dużym i drogim mieszkaniu na przedmieściach Edynburga. Wspólnie postanawiają wynająć czwarty pokój. Na ich anons w gazecie zgłasza się przystojny i bogaty Hugo. Wszyscy są zadowoleni, ale następnego ranka przyjaciele odnajdują zwłoki Hugona i walizkę pełną pieniędzy, której postanawiają nie zwracać.

Akcja toczy się w Afganistanie, zimą 1975 roku. Dwunastoletni Amir, syn bogatego biznesmena z Kabulu, ma własne troski. Desperacko pragnie wygrać doroczne zawody latawców, by udowodnić ojcu, że jest wart jego uwagi i pochwały. On i jego przyjaciel marzą o zwycięstwie. Żaden z chłopców nie potrafi jednak przewidzieć, co zdarzy się tego popołudnia.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.

Po aresztowaniu utalentowany oszust Moist von Lipwig, chcąc odzyskać wolność zgadza się na przyjęcie zaoferowanego mu przez patrycjusza Ankh-Morpork stanowiska poczmistrza.

Bogini Mari powierza Diabłu (Thierry Biscary) swoich dwóch synów, urodzonych przez śmiertelnego ojca, w celu ich edukacji. Kiedy osiągną pełnoletność, jeden, Mikelats (Lukas Hiriart), postanawia zostać z mistrzem, podczas gdy drugi, Atarrabi (Saia Hiriart), ucieka.